ازدواج با بستگان درجه یک در ایران باستان بسیار اغراق شده است. نوشته‌های باستانی در تضاد با این کار وجود دارند و بی‌اعتنایی مردم و پادشاهان به چنین ازدواج‌هایی نشان می‌دهند اصلا هنجاری فراگیر نبوده است. البته پس از جنبش مزدک و پس از اسلام، برخی از موبدان برای حفظ جامعه زرتشتی، ازدواج‌های درون‌خانوادگی را تشویق کردند (به دلایل حفظ تبار مذهبی و تنگناها). بنابراین در تاریخ ایران هم مانند دیگر ملل گاهی ازدواج با محارم ترویج می‌شده است.

در جوامع باستانی و کهن مانند مصر باستان، قبایل تُرک‌تبار کهن و حتی یهودیان ازدواج‌هایی که امروز ازدواج با محارم خوانده می‌شوند، وجود داشته است ولی هیچگاه آنقدر وسیع نبوده است که اکثریت مطلق جامعه را در بر بگیرد. برخی این پدیده را به اشتباه ویژه ایران باستان می‌دانند ولی در اقوام و ملل دیگر هم وجود داشته است.

دی‌ماه در فرهنگ ایران‌زمین، ماهِ آیین‌ها، یادبودها و جشن‌های اندیشه‌محور است؛ از خُرم‌روز (نخستین جشن دیگان) و دیگر جشن‌های دیگانی که نماد همبستگی، برادری و پاسداشت آفرینش‌اند، تا یادمان‌هایی چون سالروزهای درگذشت زرتشت و بابک خردمدین و همچنین رویدادهای تاریخی مهم همچون رسیدگی کوروش بزرگ به پرستشگاه‌های بابل. 

پاییز را می‌توان موسم «مهر» دانست. روزهای نخستین آن همراه با جشن مهرگان است و پایان پاییز هم شب یلداست که با «مهر» پیوند دارد. این شب در ایران امروز با مهر و مهربانی پیوند تنگاتنگ دارد. شب یلدا بلندترین شب سال در کشور ما است و ایرانیان تا به امروز در این شب با مهربانی گردهم می‌آیند.

ایرانیان از دیرباز، در گاهشماری‌های گوناگون، روز نخست دی‌ماه و آغاز زمستان را گرامی می‌داشتند؛ چنان‌که ابوریحان بیرونی به جشن خرم‌روز اشاره کرده و فردوسی از «شب اورمزد از ماه دی» گفته است. این آیین با نام‌هایی چون شب چله و یلدا شناخته می‌شود و با یکی از دقیق‌ترین گاهشماری خورشیدی پیوند دارد. آیین‌های این شب کارکردی اجتماعی و فرهنگی داشته و مایه همدلی و شادی ایرانیان بوده است.

هیچ گزارشی درباره اهریمنی بودن شب یلدا نشده است بلکه گزارش از جشن خرم روز و شادی در شب پیش از آن شده است. با این حال در آثار هنری پسا باستان (پس از اسلام) نگاه متفاوتی به شب یلدا وجود دارد و به ویژه در اشعار پارسی گویان، غم و اندوه همراه با شب یلدا وجود دارد. دنیای شعر، دنیای استعاره و نماد و اغراق است و یلدا به عنوان طولانی ترین شب سال، نمادی از دوری طولانی از معشوق بوده است.

شب یلدا کارکردهای تازه‌ای یافته است، آن هم در روزگاری که برنامه‌های گوشی‌های هوشمند بر شیوه‌ی زندگی مردمان سایه افکنده است. یلدا می‌تواند یادآورِ نیاز به ایستادگی در برابر بهره‌گیریِ بی‌مهار از چنین پدیده‌هایی باشد؛ زمانی برای اندیشیدن، دور از هیاهوی برگه‌ها و دیدگاه‌ها و جستارهای بی‌مایه. همچنین یلدا می‌تواند در استوارسازی پشتوانه‌های بازرگانی شناسه ایرانی یاری رساننده باشد.

بازسازی کاخ‌های پارسه (تخت جمشید) در نمایشگاه آنلاین موزه گتی به صورت سه بعدی انجام شده است و حتی به زبان پارسی در دسترس علاقه‌مندان است. ساختن چنین نمایشگاهی آن هم در قالب وب کاری بسیار جالب است که کمتر شاهد چنین پروژه‌هایی آن هم در وبسایت‌ها هستیم. در انتهای این نوشته، پیوند ورود به این نمایشگاه آمده است.

در شاهنامه بارها از درفش کاویانی با عنوان درفش بنفش یاد شده است و در تاریخ طبری ذکر شده است که درفش کاویانی در دوران ساسانیان اندازه‌ای بزرگ داشته است. از آنجایی که درفش کاویانی ریشه در اسطوره‌های ایرانی دارد، در طول تاریخ با مشخصات گوناگونی تلاش کردند درفشی شبیه به آن چیزی که در داستان‌ها آمده به وجود بیاورند.

پس از هخامنشیان در سکه حاکمان محلی پارس (فرترکه‌ها) درفشی دیده می‌شود که شباهت آشکاری به داستان‌های شاهنامه درباره درفش کاویانی دارد. با توجه به آثاری مانند اختر کاویان و درفش مربعی شکل از دوران هخامنشیان، این احتمال وجود دارد که درفشی از دوران هخامنشیان به دست حاکمان محلی پارس رسیده بود و برای آنها افتخاری بزرگ بود که محافظ درفش باستانی هخامنشیان بودند.