تک همسری کوروش بزرگ در منابع اشتراک دارد. از منابع یونانی، منابع بابلی و کتیبه بیستون می‌توان این موضوع را فهمید. در منابع بابلی از برگزاری مراسم سوگواری بزرگ برای وی سخن به میان می‌آید. با توجه به خوشنامی کوروش بزرگ در منابع و منش کوروش بزرگ، تعجبی ندارد که او یک همسر برگزیده باشد.

با توجه به منابع تاریخی هیچ کجا اثری از ازدواج کوروش با محارم نیست. کوروش ستیزان صرفا از برخی اختلاف منابع سوء استفاده کرده‌اند و نهایتا با حذف بخش های دلخواه منبع گفته خود را کتزیاس معرفی می‌کنند! ولی کتزیاس که دختر آستیاگ را به عنوان همسر کوروش معرفی می‌کند، اظهار می‌دارد که کوروش و آستیاگ نسبت خانوادگی نداشته‌اند پس اصلا خاله کوروش بزرگ نبوده و ازدواج با محارم نبوده است.

در یک مسابقه شبکه خانگی طرح‌هایی از آثار به جا مانده از کاخ‌های پارسه دیده می‌شود و در میانه طرح اختر کاویان به چشم می‌خورد. به اختر کاویان که نماد باستانی و میهنی ایران است سنگ می‌زنند تا ویران شود! این کار نادرست یادآور یکی از داستان‌های شاهنامه است که دشمنان ایران می‌خواستند درفش کاویانی را به چنگ آورند. این دشمنان باور داشتند این درفش به ایرانیان نیرو می‌دهد و نباید در دست ایرانیان باشد.

اندرز دستوران به بهدینان از متون اخلاقی–دینی پهلوی است که میان نصیحت دینی، اخلاق اجتماعی، و وظایف آیینی پیوند برقرار می‌کند. این اثر خطاب «دستوران» (روحانیان زرتشتی، موبدانِ صاحب منصب) به «بهدینان» (پیروان و مردم عادی دین) است و دربردارندهٔ مجموعه‌ای از قوانین اخلاقی، راهنمایی‌های دینی، توصیه‌های اجتماعی و هشدارهای رفتاری است. 

۹ آذر (آذر روز از آذر ماه) برابر با جشن باستانی آذرگان است. ایرانیان باستان دیدگاه نیکی به آتش داشتند و همواره این پدیده شگفت انگیز هستی را ستایش می‌کردند. آتش نماد آیین زرتشتی است، با این حال اسطوره‌های ایرانی از گرامیداشت آتش پیش از زرتشت گفته‌اند. به طوری که هوشنگ نخستین کسی بوده که سالها پیش از زرتشت، آتش را یافته بود. جشن‌هایی مانند آذرگان، شهریورگان و سده پیوند آشکاری با آتش دارند.

آثار اشکانیان اندک نیست و هیچ نشانه قطعی وجود ندارد که ساسانیان آثار آنها را نابود کرده باشند. بر اساس منابع زرتشتی در دوران ساسانیان از اشکانیان به نیکی یاد می‌شده است. کوتاهی داستان اشکانیان در گفته فردوسی نشان می‌دهد به همه منابع دسترسی نداشته است، زیرا نوشته‌های ثعالبی درباره اشکانیان، که احتمالا ریشه در خدای‌نامه‌ها دارد، مفصل‌تر از شاهنامه فردوسی است.

پس از آنکه پسران کاوه توسط ضحاک به قتل رسیده بودند، این آهنگر قهرمانانه در مقابل ضحاک ایستاد و علیه او شورش کرد. کاوه از کاخ ضحاک بیرون آمد، پیشبند چرمین خویش را بر سر نیزه کرد و فریاد بر آورد: هرکه خواهان مرگ این اژی‌دهاک ستمگر اهریمنی و خواهان پادشاهی فریدون است به من بپیوندد...

با آنکه اصلی ترین منبع فردوسی شاهنامه ابومنصوری بوده است ولی اشعار فردوسی نشان می‌دهند که گاهی از منابعی غیر از شاهنامه ابومنصوری استفاده کرده است. برای مثال می‌توان به داستان بیژن و منیژه اشاره کرد که همسر فردوسی از روی دفتری پهلوی برای او خوانده است. حتی احتمال می‌رود داستان اسکندر هم از منابع دیگر گرفته شده باشد.

درفش کاویانی ریشه در اسطوره‌های ایرانی دارد ولی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که این درفش تحت تاثیر هنرهای تمدن‌های بسیار کهن در ایران است. در شهر سوخته و شوش آثاری بسیار شبیه به اختر کاویان به چشم می‌خورد. پس از آن در دوره هخامنشیان هم شمایلی مشابه در آثار دیده می‌شود. تاریخ‌نگاران درباره جایگاه قابل توجه درفش کاویانی در دوران اشکانیان و به ویژه ساسانیان نوشته‌اند.

نشان شیر و خورشید نخستین بار در دوران صفویان وارد پرچم ایران شد. در دوران قاجار آشکارا رویکرد شیعی به نشان شیر و خورشید وجود داشته است و شمشیر به دست شیر افزوده شد. در سکه‌ها، نوشته «اسد الله الغالب» (لقب امام علی) و «یا علی» دیده می‌شود. نشان شیر و شمشیر و خورشید محصول دوران قاجار است با توجه به سکه‌ها و شواهد باید گفت که نشانی با تعابیر شیعی است.