گاهشماری

نهم آذر که آذر روز نام دارد پیوسته با آذر (آتش) می‌باشد. روی هم رفته آتش نزد ایرانیان بسیار ارزشمند بوده و یکی از بن‌مایه‌های چهارگانه بوده است. ایرانیان باستان دیدگاه نیکی به آتش داشتند و همواره این پدیده شگفت انگیز هستی را ستایش می‌کردند. در ادامه سروده‌هایی درباره جشن آذر و آتش و رویکردهای مینوی به در سخنگان پارسی می‌آوریم…

۷ امرداد: جشن امردادگان، ۸ امرداد: بزرگداشت سهروردی، ۱۰ امرداد: جشن چله تابستان، ۱۴ امرداد: صدور فرمان مشروطیت، ۱۸ امرداد: جشن بامی خواره

۱ اردیبهشت: بزرگداشت سعدی، ۳ اردیبهشت: جشن اردیبهشتگان، ۱۰ اردیبهشت: روز ملی خلیج فارس، ۱۵ اردیبهشت: گاهنبار میدیوزرم، ۲۵ اردیبهشت: بزرگداشت فردوسی، ۲۸ اردیبهشت: بزرگداشت خیام

مصریان در طول سالیان دراز توانستند به گاهشماری پیشرفته‌ای دست یابند اما دارای چندین گاهشماری بودند که هر کدام کارکرد‌ها و الزامات خاصی را در جامعه‌ی کهن آن زمان داشتند. فرضیاتی وجود دارد که ایرانیان اصول گاهشماری اوستایی نو را از مصریان الهام گرفتند و با اعمال تغییراتی آن را به صورت گاهشماری رسمی و عرفی، جایگزین گاهشماری اوستایی کهن کردند.

شاید مهم ترین موضوع این جشن گرامیداشت آب است که در میان ایرانیان باستان از ارزش زیادی برخوردار بوده و آنرا مقدس می‌شمردند. مورخان یونانی نوشته اند که ایرانیان در آب جاری خود را شستشو نمی کردند و به عبارتی آب را آلوده نمی کردند. همین موارد از متون کهن ایرانی هم برداشت می شود. ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه می نویسد: آبانماه روز دهم آن روز آبان‌ماه است و آن عیدى است که براى توافق دو نام آبانگان گویند...

ماه‌های ایرانی دارای نام‌های زیبا هستند و هر کدام بیان کننده یک مفهوم نیک می‌باشند. به نظر می‌رسد نگرش‌ها و ارزش‌های ایرانیان و نیاز های متناسب با طبیعت آنها، در شکل گیری این نام‌ها نقش داشته است و تا به امروز هم این نام‌ها در میان مردمان ایران جای دارد. هرچند در طول تاریخ به فراخور زمان‌ها و شرایط گوناگون، ذهنیت نمادساز بشر برای آنکه بتواند این مفاهیم را بهتر درک کند، اسطوره ها را شکل داده است و ایزدان و فرشتگان ترسیم شده اند. برای درک این مفاهیم بهتر است با معنای این نام ها آشنا شویم.