ماه‌های ایرانی دارای نام‌های زیبا هستند و هر کدام بیان کننده یک مفهوم نیک می‌باشند. به نظر می‌رسد نگرش‌ها و ارزش‌های ایرانیان و نیاز های متناسب با طبیعت آنها، در شکل گیری این نام‌ها نقش داشته است و تا به امروز هم این نام‌ها در میان مردمان ایران جای دارد. هرچند در طول تاریخ به فراخور زمان‌ها و شرایط گوناگون، ذهنیت نمادساز بشر برای آنکه بتواند این مفاهیم را بهتر درک کند، اسطوره ها را شکل داده است و ایزدان و فرشتگان ترسیم شده اند. برای درک این مفاهیم بهتر است با معنای این نام ها آشنا شویم.
بهار
فروردین: نیروی نگهدارنده و محافظ انسان‌ها و موجودات
اردیبهشت: بهترین راستی
خرداد: کمال و رسایی
تابستان
تیر: ستاره تیشتر، نمادی از رحمت خداوند
امرداد (۱) : بی مرگی و جاودانگی
شهریور: پادشاهی آرزو شده (یاد آور پادشاهی داد گسترانه خداوند)
پاییز
مهر: محبت
آبان: آب (مایه حیات)
آذر: آتش
زمستان
دی: دادار، آفریدگار
بهمن: اندیشه نیک
اسفند: تقدس و فروتنی
پانویس:
۱- «اَ» در زبان باستانی نشانه منفی بوده است و همین باعث می‌شود که «امرداد» معنای بی مرگی و
جاودانگی به خود بگیرد. پس «مرداد» واژه اشتباهی است که امروز استفاده می‌شود. هر چند منظور ما از «مرداد» همان
«امرداد» می باشد.
با سپاس از:
– رضایی، عبدالعظیم (۱۳۸۱). اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان. تهران: دُر.
