در آثار شاعران پارسی گوی، بارها از بریدن گیسوان برای سوگواری (۱) یاد می‌شود. یکی از مشهورترین آنها سوگواری بانو فرنگیس برای همسر خوشنامش یعنی سیاوش است.
فردوسی در شاهنامه اینچنین آورده است:
همه بندگان موی کردند باز
فرنگیس مشکین کمند دراز
برید و میان را به گیسو ببست
به فندق گل ارغوان را بخست
همچنین حافظ در یک بیت زیبا درباره «مرگِ مِیِ ناب» می‌گوید:
گیسوی چنگ بِبُرّید به مرگِ مِیِ ناب
تا حریفان همه خون از مژه‌ها بگشایند
این آیین تا به امروز در میان برخی از اقوام ایرانی جای دارد و به ویژه زنان در سوگواری، بخشی از گیسوان خود را کوتاه می‌کنند.
