زبان پارسی

ریشه‌های هویت ایرانی در زمان‌هایی شکل گرفته است که هنوز مرزهای سیاسی و حکومت‌های فراگیر شکل نگرفته بودند. به طور خلاصه چند مورد مهم وجود داشته است که همواره همگرایی را تقویت می‌کرده است از جمله می‌توان به آرزوهای مشترک، داستان‌های اسطوره‌ای، جشن‌ها و زبان مشترک اشاره کرد.

پارسی گویی و پاسداشت زبان پارسی که امروزه هزاران هزار تن در جهان به آن سخن می‌گویند، اندیشه نوینی نیست و به سده‌های پیشتر باز می‌گردد. یکی از بهترین نمونه‌های پارسی گویی، شاهنامه فردوسی بزرگ است که شاید هم بزرگترین تلاش در این زمینه باشد.

درباره زبان پارسی و زبان‌های محلی ایرانی و اقوام ایرانی سخنان نادرست و بیهوده از سوی بی‌دانشان و ایران‌ستیزان گفته می‌شود، از جمله اینکه گفته می‌شود زبان پارسیِ کنونی هیچ یگانگی با دیگر زبان‌ها و گویش‌های ایرانی کنونی ندارد که این سخن نیز نادرست است. تطبیق واژه‌های زبان‌ها و گویش‌های محلی ایرانی با یکدیگر و همچنین با زبان پارسی، همانندی زبان‌های ایرانی با یکدیگر را آشکارا نشان می‌دهد.