پزشک، اندیشمند، ریاضی دان، فیلسوف، موسیقیدان و … !! پورسینا را می‌توان هماورد همه فن‌ها و دانش‌ها دانست. یکی از شناخته‌شده ترین دانشمندان ایرانی و از بزرگ ترین دانشمندان جهان (سده چهارم و پنجم خورشیدی). مردی که افزون بر دانش اندروزی، نیروی بدنی بی‌همتایی داشت و در زمینه های بسیاری کاردان بود.
او در دوره ای وزیر «شمس‌الدوله دیلمی» فرمانروای همدان بود و زمانی هم به زندان گرفتار آمد. شگفت آنکه در همه این دوره‌ها به دریافت دانش ادامه داد و کتاب‌های فراوانی نگاشت. بسیاری از اصطلاحات علمی برای یادبود وی با نام هایی مانند «آوی سنا» و… خوانده می‌شوند.
از جمله مواردی که ابن سینا در آن به مطالعه و پژوهش پرداخته، فلسفه است و نگرش‌های او در این زمینه بسیار سودمند می‌باشند.
دکتر محسن جهانگیری، درباره این سینا می‌نویسد: ابن سینا با اینکه در قرون وسطی زندگی می‌کرده، ولی هرگز روحیه و اندیشه قرون وسطایی نداشته است. او همچون فیلسوفان دوره تجدید حیات علمی و فرهنگی (رنسانس) مخالف هرنوع تحجر و تقلید بوده و سند درستی هر امری را عقل و تجربه می‌شناخته و با سعه صدر و دیدی فراتر از زمان و محیط خود به مسائل می‌نگرسته و برای انکار چیزی تا دلیل و برهان روشنی نمی‌یافته، آن را در بوته امکان می‌نهاده است. از این روی شهود عرفا و کرامات اولیا را از دید عقلی ممکن می‌دانسته و در برخی از رسالات و کتابهایش به توجیه فلسفی آنها پرداخته است. این امر باعث شده عده‌ای نوعی عرفان به وی نسبت دهند و حتی احیانا او را صوفی وحدت وجودی پندارند، که به نظر بعید می‌نماید. زیرا از مطالعه احوال و آثاری وی برمی‌آید که او هرگز به سیر و سلوک نپرداخته و راه و روش صوفیان در پیش نگرفته، بلکه از آغاز تا پایان زندگانیش همچنان عالم و فیلسوف و پای‌بند عقل و استدلال بوده و براستی فیلسوف به دنیا آمده و فیلسوف از دنیا رفته است (۱).
