اگر شاهنامه نبود چه بسی زبان پارسی فراموش می شد و اگر زبان پارسی فراموش می‌شد بسیاری از آموزه‌های اخلاقی هم فراموشی می‌شدند و خدا می‌داند امروز انسانیتی بود یا نه!!!
بیستم و پنجم اردیبهشت، روز بزرگداشت فردوسی گرامی باد
دکتر کلثوم غضنفری: سخن فردوسی فریاد و غرش امواج اقیانوس بیکران را به گوش می‌رساند. شاهنامه پیکار نیکی و بدی، روشنایی و تاریکی، داد و ستم، آزادگی و بندگی ایرانیان و دژخیمان ایران است. سراسر شاهنامه ستایش دانش، خرد، نیکی، آزادگی و جوانمردی، داد و دَهِش، عشق به ایران و انسانیت و بیزاری از بداندیشی و بدکاری و خشم، آز و غرور، دروغ و نابخردی است.
افزون بر زبان فارسی و وزن سروده ای شاهنامه، نقش آن در تقویت هویت ملی ایرانیان، روش‌هایی که به وسیله شاعر در سرودن اثرش مورد بهره قرار گرفته، می‌تواند دلیل‌های ماندگاری این اثر تا به امروز مورد توجه قرار گیرد.
از تجزیه و تحلیل این روش‌ها آشکار می‌شود که شاهنامه تنها به گفتن داستان‌ها و اساطیر نمی‌پردازد بلکه روح اجتماعی فرهنگی زمانه‌اش را تا اندازه‌ای که به این داستان آسیب وارد نسازد در کالبد آن دمیده و این سبب همه‌گیری و محبوبیت آن تا به امروز بوده‌است و حتی نسل‌های جدید ایرانیان دوست‌دار آن هستند.
در روز فردوسی، درباره فردوسی بخوانیم:
